Comodoro Rivadavia:
Dit rustig stadje aan de kust wordt onze eerste stop na Peninsula Valdes. Tijd om even naar de supermarkt te gaan, wat cd´s te kopen, een voorraadje eten in te slaan en daarna op restaurant te gaan. We slapen op een mooie en goed uitgeruste camping in een naburig stadje 'Rada Tily' 15 km verder.
Versteend bos:
De volgende ochtend rijden we naar 2 uitkijkpunten op een klif naast Rada Tily. Het eerste punt geeft een mooi uitzicht over de stad en de zee. Het 2de punt zou een zicht hebben over een zeeleeuwkolonie. Jammer genoeg merken we bij aankomst dat die toegang nog meer dan een uur gesloten is.
Daar gaan we niet op wachten... We proberen langs een heel klein wegje door de duinen terug op de grote baan te geraken. Bleek achteraf dat dit wegje eigenlijk bedoelt was voor terreinwagens en geen VW-tje zoals dat van ons :).
Tegen de middag komen we aan het grote versteende bos (nationaal monument).
Een paar miljoenjaar geleden stond hier een bos met gigantische bomen van sommigen 35m hoog en een diameter van 3m! Na een vulkaanuitbarsting werd het hele bos bedolven. Hierdoor werd al het organische materiaal omgevormd tot kwarts, dat afhankelijk van de mineralen die het bevatte, verschillende kleuren kreeg.
Zoveel jaaaren later kwamen de bomen door erosie terug boven de grond te liggen, ditmaal volledig versteend!
Je loopt daar dus tussen de omvergevallen boomstammen en houtschilfers alsof een paar houthakkers er de dag voordien zwaar werk hebben verricht. Maar al dat hout is dus steen!!
Tegen de avond slaan we de tent op in een stadje San Julian. Dit zou de plaats bij uitstek zijn om dolfijnen te zien. Dat belooft voor morgen!
San Julian en het nationaal park 'Monte Leon':
We gaan eens informeren achter een tochtje op de boot tussen de dolfijnen en wat blijkt...
We zijn 2 maanden te vroeg. De dolfijnen zijn nog niet aangekomen. Jammer!
Geen getreur... we rijden gewoon naar het volgende natuurpark, Monte Leon.
Hier maken we voor het eerst kennis met de wereldberoemde wind van Patagonië
Onvoorstelbaar! We proberen 2 korte wandelingen aan de kust te maken. Eentje met een uitkijkpunt naar een kolonie zeeleeuwen en de andere op het strand. Laura vindt het maar niks :). Je moet al moeite doen om de deur van de auto open te krijgen. En dit zou dan de plaats zijn waar we de tent voor de nacht opslaan.
Niet geheel tot onze verbazing blijkt de camping nog gesloten te zijn. Het seizoen moet hier nog beginnen.
Het is onderstussen al 16u in de namiddag. We bekijken even onze reisgids (lonely planet) waar we nog naartoe kunnen. De volgende stop is eigenlijk Ushuaïa. Maar daarvoor moeten we een stukje door Chili. 1 probleem: We hebben geen papieren om met de auto de grens over te steken. Gevolg: We passen de plannen aan en besluiten naar de andere kant van het land te rijden, naar het stadje 'El Chalten'. We moeten ongeveer 250km rijden over een onverharde weg, RP9.
De weg loopt op de rand van een plateau met een fantastisch uitzicht op een gigantische vallei. Een paar keer probeert Pieter uit te stappen om een foto te maken. Onbegonnen werk!! Je kan niet eens tegoei blijven staan! Voorzichtig rijden we verder. De benzinemeter slinkt aanzienlijk...
Op het ogenblik dat we in het rood gaan moeten we nog 1.5uur rijden. Dat halen we dus niet.
Gelukkig komen we, ergens tussen veel uitgestrekte vlaktes met niks, een barrak tegen van wegenwerkers waar we een paar vriendelijke arbeiders ontmoeten die ons wat bezine willen geven.
Zo halen we tegen 21u ´s avonds toch nog ons doel en tevens de uitvalbasis voor het nationaal park van de gletsjers.
Parque national los glaciers:
'El Calafate'. Het is net alsof we in een skistadje aankomen. Precies dezelfde sfeer!
En natuurlijk zijn alle prijzen daar ook naar :).
De eerste dag rusten we gewoon wat uit, slenteren wat door de stad en ontmoeten we Vera en Jean-Christophe. Een tof koppel (zij van Nederland en hij van Frankrijk) dat Peru en Argentinie met de fiets doorkruist. Heel moedig met al die wind!
We staan de volgende dag vroeg op om samen met hen naar de meest indrukwekkende gletsjer van Argentinie te gaan, 'Perito Moreno'. En het wordt een ongelofelijke dag! We vallen van de ene verbazing in de andere.
Er breken voortdurend stukken ijs (meestal van 10 m lang) van de gletsjermuur, die onder luid gekraak en gedonder het meer in storten, waardoor uit het water reusachtige fonteinen de hoogte inspuiten... (tot 30 m hoog!) De gletsjer zelf is tot 55m hoog en start een 14km verder in de bergen. 
In de namiddag beklimmen we een berg in de buurt van de gletsjer waar we genieten van een ongelofelijk uitzicht over de hele vallei en de gletsjer.
El Chalten:
Een 200 km verder in hetzelfde park slaan we onze tent op om een trekking van 2 dagen voor te bereiden langs een paar kleinere gletjsers, meren en 2 groten spitse bergtoppen, Cerro Fitz Roy en Cerro Torre.
Maar voor we vertrekken moeten we nog even iets vieren, want Laura is Jarig!!!!!
Het is hier niet de ideale plek voor grootse dingen dus blijft het (voorlopig!) bij een lekkere appeltaart als ontbijt.
De trekking is zwaar en het is heel warm. Het is uitzonderlijk windstil en het is de eerste keer in een maand dat de hemel bijna helemaal open is.
Wat natuurlijk zorgt voor een hoop blije gezichten van de mensen die, net zoals wij, in de bergen rondlopen :).
Na de tocht nemen we een dagje vrijaf om de benen wat te laten rusten en het volgende deel van de reis voor te bereiden.
Dit rustig stadje aan de kust wordt onze eerste stop na Peninsula Valdes. Tijd om even naar de supermarkt te gaan, wat cd´s te kopen, een voorraadje eten in te slaan en daarna op restaurant te gaan. We slapen op een mooie en goed uitgeruste camping in een naburig stadje 'Rada Tily' 15 km verder.
Versteend bos:De volgende ochtend rijden we naar 2 uitkijkpunten op een klif naast Rada Tily. Het eerste punt geeft een mooi uitzicht over de stad en de zee. Het 2de punt zou een zicht hebben over een zeeleeuwkolonie. Jammer genoeg merken we bij aankomst dat die toegang nog meer dan een uur gesloten is.
Daar gaan we niet op wachten... We proberen langs een heel klein wegje door de duinen terug op de grote baan te geraken. Bleek achteraf dat dit wegje eigenlijk bedoelt was voor terreinwagens en geen VW-tje zoals dat van ons :).
Tegen de middag komen we aan het grote versteende bos (nationaal monument).
Een paar miljoenjaar geleden stond hier een bos met gigantische bomen van sommigen 35m hoog en een diameter van 3m! Na een vulkaanuitbarsting werd het hele bos bedolven. Hierdoor werd al het organische materiaal omgevormd tot kwarts, dat afhankelijk van de mineralen die het bevatte, verschillende kleuren kreeg.
Zoveel jaaaren later kwamen de bomen door erosie terug boven de grond te liggen, ditmaal volledig versteend!
Je loopt daar dus tussen de omvergevallen boomstammen en houtschilfers alsof een paar houthakkers er de dag voordien zwaar werk hebben verricht. Maar al dat hout is dus steen!!Tegen de avond slaan we de tent op in een stadje San Julian. Dit zou de plaats bij uitstek zijn om dolfijnen te zien. Dat belooft voor morgen!San Julian en het nationaal park 'Monte Leon':
We gaan eens informeren achter een tochtje op de boot tussen de dolfijnen en wat blijkt...
We zijn 2 maanden te vroeg. De dolfijnen zijn nog niet aangekomen. Jammer!
Geen getreur... we rijden gewoon naar het volgende natuurpark, Monte Leon.
Hier maken we voor het eerst kennis met de wereldberoemde wind van Patagonië
Onvoorstelbaar! We proberen 2 korte wandelingen aan de kust te maken. Eentje met een uitkijkpunt naar een kolonie zeeleeuwen en de andere op het strand. Laura vindt het maar niks :). Je moet al moeite doen om de deur van de auto open te krijgen. En dit zou dan de plaats zijn waar we de tent voor de nacht opslaan.Niet geheel tot onze verbazing blijkt de camping nog gesloten te zijn. Het seizoen moet hier nog beginnen.
Het is onderstussen al 16u in de namiddag. We bekijken even onze reisgids (lonely planet) waar we nog naartoe kunnen. De volgende stop is eigenlijk Ushuaïa. Maar daarvoor moeten we een stukje door Chili. 1 probleem: We hebben geen papieren om met de auto de grens over te steken. Gevolg: We passen de plannen aan en besluiten naar de andere kant van het land te rijden, naar het stadje 'El Chalten'. We moeten ongeveer 250km rijden over een onverharde weg, RP9.
De weg loopt op de rand van een plateau met een fantastisch uitzicht op een gigantische vallei. Een paar keer probeert Pieter uit te stappen om een foto te maken. Onbegonnen werk!! Je kan niet eens tegoei blijven staan! Voorzichtig rijden we verder. De benzinemeter slinkt aanzienlijk...
Op het ogenblik dat we in het rood gaan moeten we nog 1.5uur rijden. Dat halen we dus niet.
Gelukkig komen we, ergens tussen veel uitgestrekte vlaktes met niks, een barrak tegen van wegenwerkers waar we een paar vriendelijke arbeiders ontmoeten die ons wat bezine willen geven.
Zo halen we tegen 21u ´s avonds toch nog ons doel en tevens de uitvalbasis voor het nationaal park van de gletsjers.Parque national los glaciers:
'El Calafate'. Het is net alsof we in een skistadje aankomen. Precies dezelfde sfeer!
En natuurlijk zijn alle prijzen daar ook naar :).
De eerste dag rusten we gewoon wat uit, slenteren wat door de stad en ontmoeten we Vera en Jean-Christophe. Een tof koppel (zij van Nederland en hij van Frankrijk) dat Peru en Argentinie met de fiets doorkruist. Heel moedig met al die wind!
We staan de volgende dag vroeg op om samen met hen naar de meest indrukwekkende gletsjer van Argentinie te gaan, 'Perito Moreno'. En het wordt een ongelofelijke dag! We vallen van de ene verbazing in de andere.Er breken voortdurend stukken ijs (meestal van 10 m lang) van de gletsjermuur, die onder luid gekraak en gedonder het meer in storten, waardoor uit het water reusachtige fonteinen de hoogte inspuiten... (tot 30 m hoog!) De gletsjer zelf is tot 55m hoog en start een 14km verder in de bergen. In de namiddag beklimmen we een berg in de buurt van de gletsjer waar we genieten van een ongelofelijk uitzicht over de hele vallei en de gletsjer.El Chalten:
Een 200 km verder in hetzelfde park slaan we onze tent op om een trekking van 2 dagen voor te bereiden langs een paar kleinere gletjsers, meren en 2 groten spitse bergtoppen, Cerro Fitz Roy en Cerro Torre.
Maar voor we vertrekken moeten we nog even iets vieren, want Laura is Jarig!!!!!
Het is hier niet de ideale plek voor grootse dingen dus blijft het (voorlopig!) bij een lekkere appeltaart als ontbijt.
De trekking is zwaar en het is heel warm. Het is uitzonderlijk windstil en het is de eerste keer in een maand dat de hemel bijna helemaal open is. Wat natuurlijk zorgt voor een hoop blije gezichten van de mensen die, net zoals wij, in de bergen rondlopen :).Na de tocht nemen we een dagje vrijaf om de benen wat te laten rusten en het volgende deel van de reis voor te bereiden.
We maken een dagtocht door Parque Provincial Ernesto Tornquist. Het is kei heet!
Mancora is ideaal om te chillen, veel visschotels te eten, te surfen, kitesurfen, zwemmen... 
De eerste dag zijn we samen een les surfen gaan volgen. Man, man, da is niet simpel! Het is voor beginners eigenlijk enkel een kwestie om je evenwicht zo lang mogelijk te behouden. De eerste paar keren val je natuurlijk direct van je plank, wat niet aangenaam is met de hoge kracht van de golven. Maar na enkele keren proberen konden we al braafjes op onze plank blijven staan. Spijtig genoeg hebben we hier geen bewijsmateriaal van :-(
Heerlijk zo zweven op het water! Maar oh zo vermoeiend!! En als kers op de taart zwemt er een speelse walvis voorbij tijdens de eerste les in het water... Super!!
Laura ging mee als supporter en fotograaf van dienst. Kitesurfen is een dure sport maar eens je eraan begint wil je niet stoppen. Curieus wat onze belgische kust hierin te bieden heeft...
